 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Дзіўна любіць жыцьцё нам сьмяяцца ў твар,
Ашукаўшы йшчэ раз...
мо’ ў дзесяты,
мо’ ў соты?
Аж запраўды паверыш, што зла не сарваць,
Аж сьцюдзёным, сьцюдзёным укрыешся потам.
Не ўцячы ад яго...
Уцякай – не ўцякай,
А жылястай рукой за крысо цябе схопіць,
Зноў прымусіць
і сэрца й душу паласкаць
Успамінам магілаў,
ахвяр,
далакопаў....
Дзе ні пойдзеш, –
адно палымнее ў душы
І захлёствае пенай салонаю вочы:
Нашы вёскі,
а ў іх – маладыя крыжы,
Шчэ ня ўкрытыя сеткай крывых чырвааточын.
Гэтак горка, што й вецер, здаецца імкне
Сяньня ў далеч ня бельлю,
а чорнаю сажай...
Ці хто ў гэткія дні
аб зары, аб вясьне
Салаўямі сьпяваць – захлынацца наважыць?
Ды няўжо-ж замаўчаць,
ды няўжо-ж дагарэць
Над народнай бядой дробнай вязкаю словаў?
Не!
Паэты –
няхай абнаглелая сьмерць
Ім у вочы плюе –
не апусьцяць галоваў!
Што ім сьмерць!
Хай прысыпле ім бровы зямля,
Хай ім рукі скуе крапіва і маліньнік, –
Усё-ж ткі будуць іх вершы
як некалі
зьзяць
Залатою смалою на пальцах хваінаў,
Будуць тут, на радзіме, у сівых ячмянёх
Перапёлкамі ціха зьвінець на сьвітаньні,
Сінявокім у вочы глядзець дзіцянём
І няпраўду вагністымі словамі ганіць!
Дык хоць сяньня й здаецца –
завея імкне
У сьвет ня бельлю сузор’яў,
а чорнаю сажай, –
Ля крыжоў не адзін з песьняроў
аб вясьне
Салаўём у лазе
захлынацца наважыць!
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
